قصه های کوتاه برای بچه های ریش دار از جمالزاده را نگاه می کنم. دیباچه اش که می تواند مانیفست جمالزاده باشد را می خوانم و دلم غنج می زند:
"پس معتقدم که زنده بودن چیز خوبی است ولی..."
فکر می کنم که در این مملکت، تنها کسی که آن قدر زورمند است تا صادق خان (هدایت) را به چهار میخ بکشد، همین جمالزاده است؛ آن گونه که در دارالمجانین اش رحم نکرد و کشید.
پی نوشت: هنگام نوشتن این پُست، صادق خان فحش رکیک می دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر