هدایت گفت:
- در فرانسه یک نویسنده ای شهره شده به اسم "ژاک آتالی". به تازگی کتابی در آورده است به نام "تاریخ کوتاه آینده"، که در آن به قول خودش مسیر جهان را در 60 سال آینده ترسیم کرده. معتقده که ظرف 20 تا 30 سال آینده امریکا به لقاء الله می پیونده. یعنی یک سرنوشتی شبیه همون چیزی که تو در مورد شوروی برای من تعریف کردی.
- عجب اسم اوریجینالی داره! این که "تاریخ" رو کنار "آینده" گذاشته ... پس ایشون هم با شما هم عقیده است که هیچ قدرتی دوام بیار نیست.
- این عقیده نیست! تاریخ این جوری حکم می کنه. کاریش هم نمی شه کرد. یک حکم پنج هزار ساله است! شوخی نیست که آدمیزاد جماعت بتونه عوضش کنه... نگاه کن: پنج هزار سال پیش قلب فرهنگی و اقتصادی دنیا از خاورمیانه قِل می خوره و میره مدیترانه. بعدش از سده ی چهاردهم، واسه ی چهار قرن بین مدیترانه و دریای شمال تاب می خوره تا بالاخره رضایت میده که بیفته تو بغل دریای شمال. در نهایت هم از اقیانوس اطلس گذشته تا رسیده به امریکا. به نظر تو، این "قلب هرجائی" هوسش فروکش کرده؟
- والله چی بگم؟!
- چیزی نمی خواد بگی! به جاش مغزتو به کار بنداز! اگه این مسیری رو که برایت تعریف کردم دنبال کنی، می بینی که این قلب داره به سمت اقیانوس آرام حرکت می کنه.
- یعنی از امریکا می ره اونجا؟
- من نمی تونم بگم که حکماً می ره اونجا. ولی ساده انگارانه است که خیال کنی همونجایی که الآن هست جا خوش می کنه. چه میدونم!! شاید دیگه اصلا فقط یک قلب نداشته باشیم. یعنی این طوری فرض کن که جهان به جای یک قلب، چند تا قلب شبیه امریکای فعلی داشته باشه، که اتفاقا سینرجی هم داشته باشند. تکنولوژی، یعنی همون چیزی که جنابعالی یک نمونه ی مبتذلشو به رخ من کشیدی، به این فرضیه ی چند قلب شدن جهان کمک می کنه.
- شما فکر میکنین آدمیزاد اون موقع مشغول چه کاریه؟
- ببین! آدمیزاد چه سالی رفته کره ی ماه؟
- سال 1969.
- خب! آدمیزاد سال 1969 رفته کره ی ماه. ولی من فکر نمی کنم تا به حال تونسته باشه این تکنولوژی عظیم را درست و حسابی واسه ی مصرف زمینی خودش بدوشه. احتمالا تا 50 یا 60 سال دیگه، وقت آدمیزاد صرف دوشیدن این تکنولوژی برای مصرف زمینی می شه.
- البته تا به امروز هم کم ندوشیدش. همین تلفن بی سیمی که بهتون نشون دادم نتیجه ی همین سفرهای فضایی بوده دیگه.
- بوده! ولی این همه اش نیست. نتیجه ی کار خیلی عظیم تر از این اسباب بازی ها خواهد بود.
- بعدش چی میشه؟ بیائیم و فرض کنیم که آدمیزاد تا 50 سال دیگه، این تکنولوژی رو واسه ی مصرف زمینی دوشیده باشه. بعدش؟
- بعدش منظومه ی شمسی واسه ی آدمیزاد زندون می شه. وقتش صرف گشتن به دنبال درب عقبی این زندون می شه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر