در یک مجلس ترحیم:
"احمق" می گریست؛ و غُصه می خورد که به مرحوم سخت میگذرد،
"خودخواه" می گریست؛ که از خدمات مادی یا معنوی ِ مرحوم محروم شده،
"حرامزاده" می گریست؛ و یاد ِ گرفتاری های خودش افتاده بود،
"خودشیفته" می گریست؛ و افسوس می خورد که کاش زمانی که مرحوم زنده بود به وی محبت میکرد، حالی از او می پرسید، یا حداقل به او بدی نمیکرد،
"فرومایه" می گریست؛ چون دیگران می گریستند،
"آکِلِه" می گریست؛ تا جلب ِ توجه کند.
...
...
در آن مجلس ترحیم، جز "احمق"ها همگی برای خودشان می گریستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر